Karanlık aşılırsa eğer, geceden sonra ışık ve aydınlık gelir, aşılamazsa gün ortasında karanlıkta kalmaktan defalarca söz edebiliriz. Bildiktir, dünyanın güneyinde de yaşanmıştır.
Latin Amerika’nın öz evlatları hayatlarını bir avuç ışık için savurdular. Küçük Asya’nada sessiz korkular yeniden geçmişten uzandı, yeni bir ses gibi, ama sözü eski ve tiksindirci…
Dışarıda kalanlar; karanlığın derinliğine, dibi olmayışına alışamayan ve toprağın kahverengisi gibi ayağa kalkmış, kısılmış ve pusuda…
Korkan kalplerin sessiz sokaklar haline gelen benlikleri ile ortada sıkışmaları. Kaçamayıp teslim olmanın hazırlıkları…
Kısılmış kahverengiler yolda, aşkı ve devrimi anlatabilmek için yolun en kurağında, en sıcağında…Biliyorsun, kısılmış kahverengin fedaya başladı…Hikaye tekrar ediyor…
Ülkendeki alt üst oluş. Artık denizlerin üzerinde yürünmeli, değmeden, ıslanmadan, bir lokma, bir hırka gibi…
Hazır kahverengin hazır. Pusuda kaldı, kısılmış feda yolunda…Sevmezdi birçok şeyi, birçok insanı, birçok şiiri, birçok düşünceyi, sevgisiz de denebilirdi, ama kahverengisi kısıkdı…
Bilsen ne gam, İspanya iç savaşında devrimcileri o dağın zirvesinden aşağı atarak öldürdüklerini, Hemingway’in anlatımını ve Endülüs’te o dağı görmenin, o dağa çıkmanın ne demek olduğunu…Lejyonların tükenişini…Korkmayan sıkıntının nasıl olduğunu…
Latin Amerika’da başlayan düşleri, dünyanın her yanında kovalayarak yok ettiklerini, bu ne gam, güneyin hüznü kimin anısı artık, Condor planı vahşi anıdan da öte bir gelecek. Ama kahverengin yine kısık, bilinsin diye, sürpriz yok…
Yine ülken, küçük Asya’n ve yine aynı keder, korkunç yalanlar silsilesi, örneği zor bulunan aldatmalar zirvesi, şiddet ve kan hazır, pusuda…Kaç devrimci öldü, gün ortasında karanlıkta oldu hepsi…
Tarih böyle mi ilerler? Masumiyetin kanı ile mi?
Aslında eşkiyaların sonu bellidir…
Kahverengin kısık ve hazır fedaya…
