Mutlu olunamıyor değil mi böylece.
Ortada kalakaldın, eski düşünceler, eski inançlarla.
Ama sen hala busun.
Duyguların haksızlık karşısında değişmiyor.
İsyan, öfke, o kadar çok olay var ki seni sürekli huzursuzluklara iten.
Bitmiyor ülkemin hüznü de, acısı da, bakıyor ve yaşıyoruz.
Doğru diye bildiklerini savunamıyorsun, duyuramıyorsun, söylediklerin merak da uyandırmıyor, O kadar perde inmiş ki kulaklara, akıllara.
Kör inanç, olağanüstü cahillik, mutlak kişiye tapım, güçlüyü takip.
Sen de güçlü olsan sana gelirler.
Güce inanıyorlar, güçlüyü seviyorlar.
Gücünü mü göstermelisin…
Ama senin inancın güç ilişkilerini kaldırmak, insanın insanı sömürmesini durdurmak, insanın yeteneklerinin özgürce gelişeceği özgür zamanı yaratmak.
Başka bir sistem istiyorsun hala.
Boş zamanın adı özgür zaman olacak, varoluş zamanı olacak.
Ama kocaman iş dünyası, üretim ilişkileri, yönetim biçimi var karşında.
Siyaset dünyan o kadar cılız ki ve o kadar önemsiz farklılıklarını önemsiyorlar ki,
Bakıyor, nasıl bu hallerini sürdürebiliyorlar, şaşırıyorsun, bir süre sonra sen de onları önemsemez hale geliyorsun.
Güçlülerin siyaset dünyası o kadar güçlü ve sahte ki, alanı paylaşmışlar, herkes her şey den memnun, gerisi boş bağırış çağırış.
Fakat, o kadar fazla oy alıyor ve yayılıyorlar ki, senin alanını yeniden sıkıştırıyorlar.
Siyasi olarak, kültürel olarak bir sıkışma.
Yeniden ve yeniden..
Demekten başka çare kalmıyor.
Cohen’in “Görkemli Kaybedenler” i aklına geliyor.
Görkemli kaybedenlerden olduğunu hatırlıyorsun, ama böyle kaybedenler, görkemli kaybedenler daima yeniden dener.
Kalp yangını bitmez, çünkü sönmez, kor kelimesi bu insanlar için vardır.
Vazgeçemezler,
Tarihe akarlar,
Yeniden şiir olurlar.
Gerçek tarih daima onların destanıdır.
