Orada yoksullukla, acı ile karşılaşmak.
Benliğin tutsak.
Seni kurulu düzen sarmış.
Oyun alanı belli.
Varoluşun doğuştan kaygılı.
Oyun alanını sen kurmadın.
Kurmuşlardı, oynadın, düştün, oyundan bazen çıkarıldın, bazen hiç oyuna alınmadın.
Oysa, bazıları oyunu reddetti, rüyaları vardı, oyunu kuranlar çok korktu bu asilerden…
Anlatacakları vardı kölelere.
20.yüzyıl başı idi. Soğuk mu soğuk bir kış ülkesinde köleler güneşe doğru yürüdüler.
Yeryüzü cenneti kurma, güneşi zaptetme tutkusu ile yürüdüler.
Başlayan köle isyanı,
Devrime döndü.
Devrim kazandı, kendi özgür devletlerini kurdular.
Oyun sahipleri bu devlete vurdular, vurdular.
Dayanamadı, önce zayıfladı, bozuldu, sonra yıkıldı.
İnsan yine yeryüzüne fırlatıldı.
Varoluşu yine kaygılı, oyun alanları içinde yine.
Asilerin nerede oldukları bilinmiyor.
Devrim uzak mı uzak.
Aşk bitti mi bitti.
Hüzün güneşi kapladı mı, kapladı.
Devrim, asla vazgeçme ondan.
O, küresel imparatorluğu tek yıkacak olandır.
Kadını, erkeği var edecek olandır.
Bu nedenle,
Oyun sahipleri kesintisiz tedirgin…
KORKU DEVAM ETMEKTE.
HAYALET SÜZÜLMEKTE.
KÖLELERİN HİKAYESİ ANLATILMAYA DEVAM ETMEKTE.
